Randevu Alın
Vaka Notu: Yaşlılık Değil, Çaresizlikti
71 yaşında bir erkek danışan, torununun ısrarı üzerine ilk kez bir uzmana başvurmuştu. Görüşmenin başında, “Bu yaştan sonra ne fark eder?” demişti. Eşini kaybetmiş, yakın arkadaş çevresi azalmış, eskisi kadar dışarı çıkmıyordu. Bir süre sonra yemek yemeyi bırakmış, televizyon karşısında saatlerce sessizce oturur hale gelmişti.
Bu durum, çoğu zaman yaşlılığın doğal bir sonucu sanılsa da aslında açık bir geç yaş depresyonu tablosuydu. Bu yaş grubunda depresyon, genellikle ihmal edilir ya da fark edilmez. Ancak doğru yaklaşım ve düzenli takip ile değişim mümkün oldu. Küçük hedeflerle başladık; sabah yürüyüşleri, günlük planlar ve bir torunla yapılan haftalık sohbetler…
Bugün kendisiyle tekrar bağ kurmuş bir birey olarak yaşamına devam ediyor. Geç kalınmış değil, sadece geç fark edilmişti.